KARAR VERDİM - 10.10.2021

Uyandım bir sabah, her zaman ki saatte çalmıştı alarm; yediyi on üç geçiyordu… Zaman kaybı olduğuna karar verdim. Saat çaldı diye uyanmamın, başkaları için bir şeyler giymemin, duş almamın zaman kaybı olduğuna karar verdim. Gittim suyu ısıttım. Kulpu mavi kupaya süt döktüm biraz, biraz da kahve. Sonra sıcak suyu devirdim üzerlerine. İçime çektim havayı. Teslim olmak istediğim bu kokuyu bırakıp, gidip bir şeyleri başarmaya çalışmanın zaman kaybı olduğuna karar verdim. Hem ne kadar olmuştu ki kahve kokusunun farkına varalı. Çayın yeri ayrıydı ama yine de bunca yıl kahveyi fark edememiş olmamın zaman kaybı olduğuna karar verdim. Eskiden çok sık karar verirdim ama büyüyünce vazgeçtim. Vazgeçmenin de büyük bir hata olduğuna karar verdim.

Eşe dosta her sabah görevmiş gibi günaydın dememin, aynı muhabbetleri günlerce tekrarlamamın, beton yığınlarının, beton yığınlarını seven insan yığınlarının bende yeri olmadığına karar verdim. Çıkıp denize doğru koşabilirdim ya da ormana kaçabilirdim. Bunca zaman bunu yapmamış olmamın delilik olduğuna karar verdim.

Sordum sonra kendime, kimsin sen dedim. Düşündüm biraz, sonra siktir ettim. Birisi ya da bir şey olmanın bana bir karı yoktu. Başkalarının beni tanıması için etiketti bu. Hiçbir şey olmaya karar verdim. Uzak duracaklardı benden böylece, bulaşmayacaklardı, zaman kayıplarını bana bulaştırmayacaklardı. Ne yaşamamın anlamı olacaktı ne ölümümün. Anlamsız bir dünyaya anlam katmaya çalışan ne varsa sildim kafamdan. Bir yudum daha aldım kahvemden sonra.

Pencereyi açtım temiz hava girsin diye ama hataymış. Kirli bir şehirde temiz hava aramanın kuyruğunun peşine dolaşan bir kedinin yaptığından farkı yokmuş. Ya da varsa bile önemli değil. Her şey yerli yerinde olacak değil ya. Dolaptan aldığım sütü tezgâhın üzerine bıraktım, kahve masada, bardakların olduğu dolabın kapısı açık. Belki ısıtıcıyı da çekmemişimdir fişten. Geri dönüp bakmanın aptalca olduğuna karar erdim. Yaşanmış yaşanmıştır. Telafi etmek ya da etmeye çalışmak kendini inkârdır belki de. “Öyle hissettim ama artık öyle hissetmiyorum” diyerek geçmişi değiştiremezsin. Zamanı geri alamazsın; yaptığın her şey yeni bir şeydir. Karmaşadan uzak durmaya karar verdim. Yaşamak için geldiğim bu dünyaya kafamı yorarak zaman harcamanın anlamı yoktu çünkü.

Paraya ihtiyacım yoktu. Yeterince kıyafetimi yeterince yemeğim ve yeterince oturabileceğim bir evim vardı. Masanın üzerine göz gezdirdim, yeterince kahve de vardı. O biterse çay imdada yetişirdi. Kahve ile doğmadık sonuçta, sonradan giren ve alışkanlık yapan pek çok şeyden biriydi o da. Vazgeçilebilirdi. Vazgeçmeye karar verdim. Yapmak istediklerimden, yapmamı istediklerinden, beklentileri karşılamaya çalışmaktan, birilerinden bir şeyler beklemekten vazgeçtim. Bir yudum daha aldım kahvemden, soğumaya başlamıştı.

Ne mi yaptım sonra? Gittim bir duş aldım. Deodorant sıktım koltuk altlarıma ter kokmamak için. Beni iyi gösterecek kıyafetler giydim sırtıma. Sütü dolaba koydum ekşimemesi için, kahveyi tezgâhın üzerine… Dolabın kapısını kapadım. Kahveden son bir yudum daha alıp bardağı sudan geçirdim. Isıtıcıyı fişten çekmişim... Ayakkabılarımı giyip çıktım evden. Arabaya doğru yürüdüm ve yürürken her sabah asla gerçekleştiremeyeceğim saçma sapan hayaller kurmamaya karar verdim bininci kez!