Batırmayın güneşi efendiler, güzel günler için lazım bize. Bulut lazım, rüzgâr lazım, yağmur lazım. Islanmayı yasaklamayın efendiler, kendimizden geçmemiz lazım. Huzur lazım efendiler, huzur lazım; konuşmayın vara yoğa, kesip biçmeyin, infaz etmeyin hemen yargılayıp. Affedebildiğinizi affedin efendiler, bir kez daha şans verseniz ne çıkar. Kendinizi sorgulayın efendiler,  önce kendinizi sorgulayın. Her doğru bildiğiniz bildiğiniz gibi değildir belki de. Yanlış öğretmiş olabilirler size. Çok tanık olduk çünkü, siz de bakın etrafınıza efendiler. Sizi sevmeyenlere de bakın, size nasıl baktıklarına bakın, kulak verin, dinleyin… Aynada hep kendinizi görürsünüz efendiler; baktıkça beğenirsiniz kendinizi,  kendinizi bu kadar beğenmeyin. Başkalarının kusurlarını ararken kendinizi ihmal etmeyin. Etmeyin efendiler etmeyin. Güneş batarsa gece olur. Karanlık saklar gerçekleri, görmek zorlaşır, sabaha çıkamayız belki efendiler. Bırakın aydınlık kalsın yüzümüz, güneşi batırmayın efendiler.

Üçün beşin hesabında değilim. Abartıyı sevmiyorum sadece; iyiliğin abartılmasını da sevmiyorum, kötülüğün abartılmasını da. Üç ise üçtür arkadaş, beş ise beş, üçü beş göstermek şovdan başka bir şey değil.

Bak diyorum kız çocuğuna ne güzel; ince, zarif… Erkek öyle mi ya. Kaba saba bir canlı. Küçüğü de gereksiz büyüğü de. Atatürk de gereksiz mi diyor velet. Velet dediğim erkek çocuğu. Bel altından vuracak beni, ters köşe yaptıracak. Kazanmak zorunda ya. Erkek işte. Alamıyor hızını Hz. Muhammed de gereksiz mi diyor. Sevmesem patlat tokadı. Vereceğin cevap davranış değişikliğine yol açmayacak. Yenilmiş hissedecek sadece, başka bir gün acısını çıkarmak için bilenecek. Erkek ya, sıkıntı…

İnsanlar ikiye ayrılır; insan olanlar ve kadın ya da erkek olanlar. İnsan olanlar da ikiye ayrılır. İnsan olarak var olanlar ve yaptığı bir işle, başarısıyla var olanlar. Evet Atatürk bir erkek ama Atatürk deyince aklınıza sadece erkek olduğu geliyorsa o da gereksiz. Oysa Atatürk işgal altındaki bir ülkenin düşmanlardan temizlenmesi için önayak olmuş, demokrasiyi ve pek çok inkılabı getirmiş. Sosyal ve siyasal hayatta yenilikler yapmış harika bir insan. Kadın ya da erkek olması kimsenin umurunda değil, yaptığı işler cinsiyetini milyonlarca kez geri planda bırakıyor. Peygamberimiz de öyle. Hz. Muhammed denince akla İslamiyet geliyor, yaptığı şey cinsiyetinin kat be kat üzerinde.

Ama gel gör ki bizim insanımız en alakasız şeyin karşısına bile kutsal değerleri ya da kişileri çıkartabiliyor. Size ket vurmak ya da önünüzü kesmek için toplum için, devlet için önemli kişileri karşınıza çıkarabiliyor. On bir yaşındaki çocuk bunu eğlence olsun diye yapıyor belki ama kırk yaşında ki, elli yaşında ki insanın niyeti bozuk. Tek derdi galip gelmek, kabul ettirmek, istediği şekle dönüştürmek.

Kanun diyor, adalet diyor ama anayasada yazanı değil, doğru bildiğini, içini soğutacak olanı istiyor. Aksini kabul etmiyor. Hayatı o kadar boktan ki, o kadar içinden çıkılmaz ki bilmiyor onlarca can alsa, binlercesine zulüm etse geçmeyecek hıncı, dinmeyecek içindeki yangın. Derdi insanlarla değil, kendisiyle, hayatla. Verdiği yanlış kararların bedelini başkaları ödesin istiyor. Kendi kabahati yok hiç, her bildiği doğru, her konuda fikri var. Ve aksini kabul etmektense belden aşağı vuruyor, seni yanlış yerlere çekip bak işte sen böylesin diyerek kendisini aklamaya çalışıyor. Oysa çok geç, dönülmez bir yolda hem hevesle hem de olabildiğince mutsuz bir hırsla yürüyor. Ve diyor ya eskinin bir politikacısı; aşınmıyor yollar yürümekle.

Üçün beşin hesabında değilim; üç ise üçtür beş ise beş, üçü beş yapmak şovdan başka bir şey değil. Oysa sadelik kurtaracak bizi, naiflik kurtaracak. Yüklerimizden kurtuldukça hafifleyeceğiz, mücadeleden vazgeçtikçe huzura ereceğiz. Okudun mu Osho’yu diyor amca. Yok diyorum okumadım, suyu akışına bıraktım ben. Oturdum kıyısına ırmağın akışı seyrediyorum. Belki öğreneceğim bir şeyler vardır. Onun bana öğreteceği bir şeyler yoktur belki ama benim ondan öğrenebileceklerim vardır. Kimse değiştirmeyecek sizi, kurtarmayacak kimse. Yirmisinde değiliz ki Orhan Pamuk romanında olduğu gibi bir kitap okuyalım hayatımız değişsin. Kimse değiştiremez sizi ve kimse kurtaramaz siz istemedikçe. Ve siz isteseniz de değişmediğiniz sürece kurtaramaz kimse sizi.

Belli belirsiz bir cümle filizlendi dudaklarımın ucunda ve geldiği gibi de kayboldu gitti; “Düşse kötü düşmüşüm, düş değilse uyandırmayın beni.” Güneş batmıştı, karanlık usul usul şehrin üstüne çökmüş, el ayak çekilmişti. Başıboş serseriler ve zevk düşkünleriydi sokaktakiler sadece. Bir de evsizler. Ben evsizdim.

Bugün tüm bencilliğimle seni kendime istiyorum, sol yanına kıvrılmak ve sana sığınmak istiyorum. Bir sana, hep sana. Bugün seni tanımadan, bilmeden, ummadan ve ölçüp biçmeden sen olmak istiyorum. Özlüyorum Deniz, özlüyorum… Yanında olmak istiyorum, aklıma düştün.

Ben hiç konuşmadan dinledim. Telefon kapandığında yolumu değiştirmiştim. Ona doğru yürüyordum. Sokaklardan eksilip onda çoğalmak istiyordum. Artmak ve artmak istiyordum, milyon kere artmak, dolup taşmak ve sonra usulca ona akmak istiyordum. Dosttu aklı aklıma, düşmandı aklıma aklı. Ne zaman bana baksa ona bakıyor buluyordum kendimi. Ne zaman adımı ansa adım kulaklarımda pembeye ve mora dönüşüyordu. Su yolundan çıkmış ve yeni bir yol bulmuştu. Akıntıya karşı koymanın anlamı yoktu. Olsa da umurumda değildi. Değildi, çünkü böyle olsun istiyordum.

Bana bir şeyler anlat dedi, dinlemek istiyorum seni. Bana benim ne hissettiğimi anlat. Senin cümlelerinle bilmek istiyorum, senden dinlemek istiyorum. Küçük bir roman yaz benim için. İçinde benden tınılar olsun. Nota nota akıp gideyim. Kaybolayım gökyüzünde. Senin pemben olayım ve senin morun, senin yeşilin. Devrik cümleler kur bana, içinde kendimi bulayım. Nisan tadında eylül olayım biraz. Kaybolayım ve hep sen bul beni. Bir yandan yaprak dökerken bir yandan çiçek açayım. Bir yanım üşürken bir yandan ısınayım. Ahh diyeyim seni okurken, içime çekerken soluk soluğa kalayım. Sonra durup dinleneyim biraz. Başa dönüp yeniden ve yeniden okuyayım. Aşık olayım her kelimene, her cümlenin peşinde perişan olayım. Öleyim bir paragrafta, bir diğerinde küllerimden yeniden doğayım. Sen olayım doğar doğmaz, sana karışayım. Bir düş yarat, bir dünya kur. Dünyanın en mutlusu ben olayım. Sen su ol ak bana, ben gözden uzakta senle dolayım.

Konuşmak kadar susmak da güzeldir bazen. Kaybolup gitmek… Nereye kaybolduğunu bilsen de umursamamak. Ardına bakmamak. Şehri boşalttılar bu gece. Bir sen varsın artık bir de ben. Müzik sesleri geliyor kıyıdan. Sanki yıllardır bu gece için çalışmış dalgalar, ahenkle okşuyorlar kumsalı. Mevsim yaz, sen aşk dolu, benim aklım kim sende kaybetmişim.

Açım zaten sana, susuzum. Elden ayaktan düşmüş arzularım. Bir sen varsın, bir seni sevmek, yaşamak seni; bilmek. Her şeyi ve herkesi unutup bir seni görmek. Ruhumun her köşesinde, bedenimin her zerresinde, fırtınaya kapılmış kâğıttan bir kayık gibi; senle… Özledin mi diyorsun; özlemez mi insan, insan hiç özlemez mi. Her şeyi unutup ve ardında bırakıp her şeyi sana gelmez mi. Gelir elbet, özlemişse gelir. Geldim işte. Kelime kelime sendeyim, cümle cümle sende.