YİNE GELİRİM BİR BAHAR - 4.01.2022

Yine gelirim bir bahar, ardına kadar açık kollarına. Cemre düşmüştür, kışın mahmurluğunu yeni yeni atmaktadır üzerinden doğa. Serçelere gün doğmuştur; kimi yuva yapma telaşında, kimi yemek bulma peşinde. Ne dert korsun bende ne tasa. Yüzümü güldürür varlığın. Yine bir bahar çıkar gelirim sana.

Uzak kötü bir yer çünkü. Zaman girdikçe araya kar fırtına çünkü. Gece uzun, gece soğuk çünkü. Denize çıkamayan sokaklar karanlık, izbe. Ne yana gitsen kaybolursun, ne yana gitsen uzak evden, irkilirsin. Döner durursun kendi ekseninde, kararır için. Düşüp kalırsın da tutup kaldıranın olmaz. Yanın yören hep endişe. Uzak kötü bir yer; ne bahar ne yaz. Yaprağın dökülmüştür zaten, dalın budağın kırılmıştır. Bir kara bulut döner durur tepende. Ha yağdı ha yağacak.

Uğur böcekleri olur taze bitmiş otların arasında. Arar bulur, parmağımıza kondururuz. Sonra hep bir ağızdan yalvarırız uçsunlar diye. “Annen sana yağlı ekmek verecek” diye de kandırmaya çalışırız. Kanar onlar da, uçup giderler. Sevinir mi insan gidişe hiç. Seviniriz biz. İçimizde bir neşe, çocukluktan kalma tadı anlatılmaz bir sevinç. O hiç bulamadığımız dört yapraklı yoncayı bulmuş gibi bir sevinç. Uçup gideriz biz de uğur böceklerinin ardı sıra. O kuytu senin, bu tepe benim. Söz; yine gelirim bir bahar…

Umut tutuyor insanı hayatta. Yarına dair, yarından sonrasına dair bir umut. Her yaraya merhem olan, her darbeye karşı koyma gücü veren bir umut. Varsın varmasın sokaklar denize, varsın bitmesin gece. Akıl hep güzel günlerde. Nisanda ve mayısta akıl; erik çiçeğinde, zerdali dalında. Biraz sabır... Kuş sesleri gelir kulağına, çocuk cıvıltıları. Elbet çıkacağız bahara.