17 AĞUSTOS - 17.08.2009

Gecenin üçüydü sanırım, gerçi kayıtlarda saniyesi saniyesine bellidir tarih, Yahya Kaptan’da altıncı katta uyuyordum. Yarımca’da ki iş yerimden çıkıp, alt yol arabası ile Kaptan’a geçmiştim geç saatte. İyi hatırlıyorum, 300TL civarı bir para masanın üzerinde duruyordu. Hemen yanında telefonum ve evin anahtarları. Gece balkonda oturup karpuz yemiş sonra da uyumuştum. Uyandığımda ki sarsıntıyla uyandım, yatak sallanıyor pencerenin çerçevesi ve kapı sürekli yer değiştiriyordu. Erzurum’dan hatırlamıştım hemen, gayet soğukkanlı bir şekilde önce yatağın altına girmeyi düşünüp sonra nasılsa öleceğim diye üstümü giymek için hamle yapmıştım. Pencereyi kapamak istemiş ama kolu tutmayı becerememiştim, aynı sorunu açmak istediğim kapıda da yaşamış ama ısrarım sonucunda başarmıştım. Altıma pantolonumu giyip, üzerime Moment’den aldığım önden düğmeli tişörtümü geçirtip, paraları ve telefonu da almayı başarmıştım. Bu sırada ölecek olma fikri kaybolmuştu sanırım çünkü terliklerimi giyip merdivenlerden seri adımlarla inmeye başlamıştım. Çocuklarını binadan çıkarmaya çalışan aileler dikkatimi çekse de ilgimi çekmemişti, tek amaç binayı terk etmekti. Çıktığımda her yan insanla kaynıyordu. Mevlüt Hoca vardı fakülteden bahçede onunla karşılaşıp biraz konuşmuştum. Önce eski oturduğum evin oradaki göbeğe gidip ardından fikir değiştirmiş yanılmıyorsam adı 23 Nisan olan ve bahçesinde basketbol oynadığımız ilköğretim okuluna gidip basket potalarının birine sırtımı yaslamıştım. Etrafı seyrederken koşuşturan insanlar, çığlık atan, sıkıştığı evden çıkamayıp yardım isteyen insanlar bir film şeridi gibi geçip duruyorlardı. Oturduğum beton zemin sallandığında yaşadığım anın büyüklüğünü anlamıştım, yerküre sallanıyordu akıl almaz bir biçimde. Tarih 19 ağustostu, vakit gece yarısını geçmişti ve ben bir başıma İzmit’de idim.