ALIR BAŞIMI GİDERİM ŞEHİRDEN - 21.06.2012

Alır başımı giderim şehirden, ardımda gürültülü caddeler ve insan kılığında canlılar kalır, cansız sevdalar ve hoyrat bir hayat kalır yaşayanın tadını kaçıran. Alır başımı giderim şehirden, birkaç saat uzakta mutluluk vardır, çıplak ayaklarımla yürüdüğüm toprak, toprakta tat, tatta hayat hayatta sevda vardır. Mısır tarlalarından yeşile dokunup geçen rüzgâr, kıyısından akan nehir, dalında öten güzel sesli kuşlar, gözünü kapattığında içine düştüğün kargaşa değil, kendini kollarına teslim ettiğin huzur vardır. Alır başımı giderim şehirden, gittiğim de bir şehirdir ama şehirden şehre çok fark vardır.

Ben alır başımı giderim ardımda yıkıntı kalır, yıkıntıda vücutlar ruhu bedenini terk etmiş, içlerinde ölü çocuklar vardır, dolaşır sokaklarında şehrin kanlı elleriyle. Parmak izleri yoktur ama deliller bırakılır olay yerinde, eşkâlleri bellidir, sebepleri vardır ve acıma yoktur gülen yüzlerinde. Yalanlar belirtili nesnedir cümle içinde görmezden gelinir, kulaklar sağırdır gözler kör, dillerde olur olmaz türküler söylenir.

Her adımda bir önceki akıldan silinir, kötünün yeri yoktur kaygan gönüllerde, yapılanlar inkâr edilip yapılmayanlar göz ardı edilir. Hayat dediğin bir düzmecedir ve en iyi düzen en önemlidir.

Alır başımı giderim şehirden en sevdiğim ayakkabılarım kahverengidir. Her molada okur her adımda yazarım, görüp gülerim duyup neşelenirim, en sevdiğim ayakkabılarıma toprak değer, toprağın kokusu burnuma soğuğu tenime değer. Çakralarım açıktır içim gider, iyi olan ne varsa tüm duvarlarını ardında bırakıp ona gider. Ben giderim ardımda bir şehir bırakıp, gittiğim de bir şehirdir ama ayrıdır tadı. Dingindir karıncanın su içtiği deniz gibi, dalgalıdır Karadeniz gibi, soğuğu da candır sıcağı da, canıma candır gittiğim şehir. Alır başımı giderim şehirden ardımdaki yıkıntılar benden yadigâr.