İSTANBUL BİR KEZ DAHA TRABZON OLMAKTADIR - 14.04.2012

Oturmuşum kenarına pencerenin, dizimin üstünde bilgisayar, ellerim tuşlarda dolanır tuşlar yağmur altında. Toprak kokusu gelir burnuma, yağmur sesi kulaklarımdadır, içimde bir sevda hedefi belirsiz, bir heves çekip gitmek için geldiğim topraklara. Bir şarkı usul susul vurur tenime, bilmediğim bir dilde çeker giderim, alır götürür beni bilmediğim yerlere yağmurlu ellere giderim, yüzümden damlalar akar...

Ne güzeldir yağmur, ne güzeldir yaşamak damla damla, an be an hayatta olduğunu hissetmek, her vuran damlada ürperip her adımda var olduğunu bilmek.

Bir yağmur yağar yeşil çimlerin üzerine süzülür toprağa değer, kokusu gelir burnuma, her toprak memleketim gibi kokar, her yeşil memleketimin rengindedir. Kıvamında hüzündür, neşedir ve kederdir, karman çormandır hayat gibi, dündür ve yarındır her damla. Papatyalar süklüm püklümdür, menekşeler firarda, ortancalar sefasındadır, bahardır ve börtü böcek kıvamındadır, yağmurla gelen hayat yağmurla son bulmaktadır.

Yoldan geçen adamın elinde şemsiye rahmetten kaçmaktadır, ıslansa hayatta olacağını bilmiyor mudur, şemsiye arınmasına engeldir, suya düşmandır kötüye dost. Sahi neden şemsiyelerin çoğu siyahtır, yağmuru korkutmak mıdır amaç, damlalardan sakınmak mıdır? Yoldan geçen adamın elinde şemsiye yol almaktadır, ne kadar adımlasa da yerinde durmaktadır, şemsiyenin keyfi yerindedir ama yağmur ağlamaktadır.

Pencerenin arkasından yağmuru seyretmekteyim, koşturan insanları, topraktan can alan otları, temizlenen kaldırımları… Karşı binalarda ışıklar yanmaya başlamıştır, evine dönmektedir herkes akşam olmaktadır. Yağmurla başlayan bir gün yağmurla son bulmaktadır. Sabah uyandığımızdan daha temizdir dünya, daha ferahtır aldığımız her nefes. Şehrin tozu damlalarla yere inmiş, İstanbul temizlenmiştir, İstanbul bir kez daha Trabzon olmaktadır.