BİZ KİMİN YOLCUSUYUZ - 1.02.2012

Bir kış gecesi hüznünde gönül, kar taneleri peşinde, lapa lapa sende gönül. Söğüt yaprağının dalında, sokak lambasının ışığında, dışarıda gönül kar altında… Üşür yokluğunda. Ve soğuk her yer, ev soğuk, yatak soğuk, sen soğuk, yokluğun soğuk… Gidişinin üstüne dört mevsimdir kar yağdı soğuk soğuk.

Kiloluk Dikmen’in dibini gördüğümüzde sana bakıp sarhoş musun diye sormuştum, yok demiştin "şişenin bittiğini fark ediyorsam ayığımdır." Havalı havalı laflar ederdin, hayran hayran bakardım sana.  Bittiğini fark ettiğin şeyleri devam ettirmeye çalışmak mıdır sarhoşluk, dibi göründüğü halde şişeyi kafana dikmek midir asıl yokluk? Sahi biz ne zaman kalktık o masadan, ne zaman yürüdük bunca uzağa, yolumuz hangisi yönümüz nere? Biz kimin yolcusuyuz, hangi kitaptan kaçmış kahramanlar, hangi şiirde mısra, hangi yazıda satır sonuyuz? Biz mi bitirdik o şişeyi şimdi, biz mi içip içip ayıldık? Bir daha dalgalara bakıp bakıp iç çekmeyecek miyiz, kafaları bulup kendimizden geçmeyecek miyiz, artık iki kişi olsak da biz değil miyiz?

Yokluğuna inat seni düşünürüm bahar tadında, içimde çiçekler açar, kelebeklerin keyfi yerindedir. Kanatlarının tozu değer kalbime, biraz daha unuturum. Sesin kaybolur önce, sonra yüzün, sonra gözümün içine içine bakmaların. En son kokun kalır güncemde, yanına yaklaştığımda aklımı alan kokun, beni uzak dağların tehlikeli yamaçlarına götüren kokun. Bir cenaze daha kalkar kalbimden, ağlayanın yoktur peşinden, eller üzerinde taşınmazsın son yolculuğuna, nasıl bilirdiniz sorusu cevapsızdır. Bir cenaze daha kalkar kalbimden, sen ölmeden ölür sevdan gönlümde.

Sevildiğin kadar varsın der şair, sevdiğin kadar hayattasın, sanma ki muhtaç değilsin bana, benim sevgim varsa sen varsın.

İşte böyle benim delibaşım, tek sırdaşım, geceleri yaslandığım, gündüzleri başımdan savdığım arkadaşım. Yokluk yoklukla hatırlanır varlıkla unutulurmuş, çivi çiviyi söker, aşk acısı bir daha aşık olunca sonlanırmış.

D&R'dan satın almak için tıklayın         

KİTAPYURDU'ndan satın almak için tıklayın