Beni duyun diye yaptıklarımın dışında görünür olmak için yaptığım kötülükler de var. Vicdanımla oturup hesap yaptığım, el sıkışarak masadan kalktığım gecelerim var. Karanlık taraflarıma ışık tutan cümlelerimi bir kendime söylüyorum. Aydınlığa kavuşturuyorum aklıma takılan neyim varsa. Kim varsa değersiz kılıyorum, ne varsa önemini yitiriyor ışığımın altında. Susuyorum yalnız kalmak istediğim zaman. Ne duyulmak istiyorum ne de görülmek. İyi oluyorum o zamanlarda, çünkü iyi olmaya da ihtiyacım var.

Sevdiğimiz herkes iyidir, kötülükler sevmediklerimiz tarafından yapılır hep. Susarız onlara, kendilerini akladıkları her hamlede arkalarından yürürüz ya da yanlarından. Konuşmayız bunları, konuşursak işler kötüye gider. Birbirimizden habersizce biliriz bunu. Çok da gizli olmayan bir anlaşmanın iki masum tarafıyız. Ne kadar masum olunabiliyorsa o kadar ancak.

Kötüyüm ben dedim, bugün dünden daha kötüyüm. On dört gün çıkmadım evden. Sen gel demesen çıkmayacaktım da yine. İyi ki gel dedin. Kahve almışsın dedi. Evet dedim ama soğudu, geç kaldın. Yok dedi, sen erken gelmişsin. Olsun dedim ama kahve yine de soğudu. Soğuk da içerim biliyorsun dedi. Evet dedim, niye biliyorsam bu kadar şeyi. Gülüştük. Hep gülüşürüz biz. Etrafımızdakilerden bahsederken de güleriz, birilerine küfrederken de. Kendimize de güleriz bazen. Ben gülerim daha çok, o bana eşlik eder. Eee dedi, anlat bakalım ne yaptın.

Kötüyüm ben dedim. Kendimi öldürdüm ama gömemiyorum. Dolanıyorum sağa sola, eve kapatıyorum kendimi bazen, bazen de giremiyorum eve. Oysa yok olmam gerekir. Ruhumun peşinden gitmeli gövdem. Kokmaya başlayacağım yakında. Solucanlar çıkacak gözlerimden, kolum bacağım düşecek. Öldüm ben, kötüyüm diye öldürdüm kendimi. Ama gömemedim.

Bunları mı yaptın dedi on dört günde. Topu topu bir kişiyi öldürdün ama onu da gömemiyorsun. Siktir et dedi, peşinden gidemiyorsan geri çağır ruhunu. Belki o zaman kokmazsın da. Bak şimdiden söyleyeyim dedi; kokun bana gelirse yokum ben. Siktir git dedim. Gülüştük. Kahvemi içtikten sonra gitsem olur mu dedi. Koku geliyor mu dedim, yok dedi. Ben de yok dedim, gitme bari. Kal biraz daha. Belki ikinci kahvelerimiz sıcak olur. Oturacak mıyız burada dedi. Yok dedim, kahvelerimizi alıp sahile doğru yürürüz. Esiyor dedi. Siktir et dedim, bize esmiyor. Kime esiyorsa o düşünsün.

Ben kahve bilmem. O öğretti bana. Öğretemedi hatta. O bir tane sipariş eder, bana da aynısından derim. Orta boy olsun. Onu öğrendim bir tek. Küçük, orta ve büyük. Küçük dertleri büyüterek başladım yaşamaya, sonra ortalama dertlerim oldu, onları da büyüttüm biraz. Sonra büyütmemeye karar verdim hiçbir şeyi. İyiliği de kötülüğü de büyütmedim. Sıradan bir yaşamın sıradan bir kahramanı kahvesini orta boy içer demeye başladım. Kendi kendime dedim ama hep. Tezgâhtaki kız sadece orta boyu duydu. Kendime sakladığım pek çok şey gibi cümlenin gerisini de kendime sakladım. Sonra kalmadı saklayacak yerim. Öldürmeye karar verdim kendimi. Öldürdüm de! Ama gömemiyorum. Bu böyle devam ederse orta boy bir sorunum daha olacak.

Ne dedin duymadım dedi. Bir şey demedim dedim. Biliyorum ama diyeceksin sanırım dedi. Evet dedim, kalkalım mı? Peki dedi. Tezgâha doğru yürüyüp bana bir Amerikano dedi, küçük boy olsun. Bana da dedim ama benimki orta. Bir şeyler daha söyledi tezgâhtaki kız ben karşı raftaki metal kupalara bakarken. Yüz on dört lira yazıyor altlarına. Boktan metal bir kupa yüz on dört lira. Satın alan var mı bunları dedim. Anlamadım dedi. Kupanın fiyatı yüz on dört liraymış dedim. Hasiktir dedi. Çalarım ben bunu dedim, bu kadar para vermek enayilik. Bugün olmaz dedi, kalabalık bir günde çal. Gülüştük. Ufacık bir etiketle alelade şeylere ne büyük değerler yüklüyorlar dedim, ve hemen tav oluyoruz. Tamam, ben sana yardım ederim, çalarsın dedi. O kadar para verilmez zaten bu boka. Ağzın çok bozuk dedim. Yok dedi, bozuk olan seninki, ben iyi bir adamım. Fark ettim dedim, ben beyaz kupaya bakıyorum hep, sen umursamıyorsun bile hangisinden bahsettiğimizi. Durup bunu mu düşündün şimdi dedi. Yok dedim daha önce, eve kapandığımda. On dört gün ne yaptım sanıyorsun göt kadar evde. Evde olmak sana iyi gelmiyor dedi. Yeterinden fazlası kimseye iyi gelmez dedim. Ben on üçüncü günde saçmalamaya başladım, sonraki gün de dışarı attım kendimi. Şanslısın dedi. Ya daha fazla kalsaydın ne yapacaktın. Sakalındaki kılları bile sayardın. Niye daha fazla kalayım dedim. Salgın mı var sokakta sanki. Gülüştük yine sıcak kahvelerimizde sahile doğru yürürken.

Akşam saat dokuz olmadan yatağa gireceksin ama uyku tutmayacak. Heyecan var, daha on iki bilemedin on üç yaşındasın. Sabah kimse uyanmadan üstünü başını giyeceksin. Baban kalktığında hazır olacaksın evden çıkmaya. Annen duymayacak gittiğini. Akşamdan tamam demiş ama sırf sabah kalkamayacağını düşündüğü için. Umduğu gibi olmayacak, sen evden çıktıktan iki saat sonra anlayacak yanıldığını. Gışla’dan, patika yoldan yürüyerek ineceksin sahil yoluna. Minibüs gelse binersin ama gelmez. Daha in cin top atıyor, uykusunda millet. Yürürken baban çakıl taşlarının arasında yemlenen balıkları gösterecek sana ama sen her zamanki gibi göremeyeceksin. Çarşıya varınca fırından ekmek alacaksın, sıcacık… Bir de eski kaşar; hakikisinden, eski usül.

Sonra liman, sonra sabahın sessizliğini yararak yol alan kayık, on altılık süper star motorunun sesi… Irmak ağzından geçerken iliğine işleyen soğuk rüzgar. İçinde bir heyecan, kalbin serçenin kalbi gibi pır pır… İstavritler de istavrit ama. Şimdiki gibi bir parmak uzunluğundaki kıraça değil. Denize attığın oltadan da keyif alıyorsun, içine işleyen soğuktan da. Yaşamadan bilinmez, hiçbir kelime kafi değil keyfe, huzura. Evde olmadığını gören annen sana değil de babana söylenecek. Hep senin yüzünden diyecek. El kadar çocuğu bu soğukta peşine götürüp hasta ettin. Anneler babalara yükler suçu, oğullar hep masumdur.

Akıntı sizi hep bir yöne atacak. Siz inadına çalıştıracaksınız motoru balığın suyundan uzaklaştıkça, pıt pıt sesleriyle döneceksiniz yerinize. Palamut vurur diye de kayık durmadan atacaksın oltayı suya, şanslı gününde değilsin, palamutlar yok ortalarda. Üç dört saat sonra kıyının yolunu tutacaksın, bu günlük bitti av. Büyük adamsın, dümeni sana emanet etmiş baban. Dalgaları dikine karşılayacaksın, yandan vurursa sıkıntı. Lisenin karşısında kimlere sözü verilmişse götürüp verecek baban balıkları, sen bekleyeceksin. Altı metrelik koskoca alamet sana emanet.

Yine tutulacak limanın yolu, yali yali, yavaş yavaş başladığın yere geri döneceksin. Baban kıç üstünde ayırdığı balıkları temizleyecek. Sen bu kez baş üstündesin. Yüksekten bakıyorsun denize. Keyifli bir sabahın sonuna doğru yaklaşmaktasın. İner inmez ateşi yakacak baban, közler kıvamına gelene kadar kayık kenara çekilecek. Koşup bakkala bir ekmek daha alacaksın. Köze yatırılacak balıklar, koku limanın diğer ucundan duyulacak. Eşsiz bir lezzete tanık olacak damağın, yaşadığını anlayacaksın.

Tamam, sizin dediğiniz gibi olsun. Koruyalım kendimizi herkesten ve her şeyden. Kirli olan ne varsa görmezden gelelim. Kötü insanlarla arkadaşlık yapmayıp küfrü silelim hafızalarımızdan. Çalmayalım, zina yapmayalım, başkalarının kuyusunu kazmayıp, kazılmış kuyulara itelemeyelim kendimizi. Hatta gömleğimizin altına beyaz atletler giyelim terimizi alsın diye. Dinleyelim annelerimizin sözünü. Babalarımızın gurur duyacağı evlatlar olalım.

On üç yaşımızda babamızın cebinden aşırdığımız parayla sigara alıp bir nefeste bitirmeyelim yirmi dalı birden. Okulu asıp kız peşine gitmeyelim. Mahallenin çocuklarıyla kavga etmeyelim eften püften sebeplerle. Annemiz bizi zar zor kirasını ödediği öğrenci evinde uyuyor sanırken sabahlara kadar içip küfürlü muhabbetler yapmayalım arkadaşlarla. Heyecanımıza yenik düşen yakalanma korkusuyla sevişmeyelim yeni sevgilimizle tenha bir apartman boşluğunda. Ot gibi yaşadığımız bu hayatın sonunda parmakla gösterilen örnek insanlar olalım.

Sevaplarımızı göstere göstere yaparken günahlarımızı hapsedelim bin derece ateşte kaynayan kafalarımıza. Kötüyü bilmeden iyi olalım. Çirkini görmezden gelip her şeyi güzel sanalım. Tecavüz edilsin gece evine dönen kadınlara. Boşandıktan sonra kısa kollu gömlek giydi diye öldürülsün bir diğeri. Arkadaşlarına hava atmak için sokak hayvanlarını öldüren insanları birkaç cümleyle ölüme mahkûm edip aklayalım kendimizi. Trafikte yol vermedi diye öldürsün biri diğerini. Hak eden dururken adamı olana açılsın bütün kapılar. Kapayalım gözlerimizi biz gece, sabahları sevinçle bakalım doğan güneşe.

Yeterince iyi olursanız şirinleri göreceğinizi sanarak kandırın kendinizi. Şirin Baba’nın aslında küçük kızlardan hoşlanan bir sapık olduğunu getirmeyin bile aklınıza. Okuduğunuz kitaplardan, gittiğiniz yerlerden bahsedin. Deklanşöre basılmadan önce kulaklarınıza yaklaştırdığınız dudaklarınızı arkadaşlarınıza göstererek mutluluğunuzu onaylamalarını bekleyin. Siz de bilin her şeyin yalan olduğunu onlar da bilsin ama sakın ola açık vermeyin. İçinizdeki geri kalmış canlının üçüncü sayfa haberlerini konu alan gündüz kuşağı programlarını seyretme aşkını uyuşturucu kullandığını gizleyen bir eroinman gibi kendinizden bile gizleyin.

Çay kaşığını bile doldurmayacak cümleler kurun birbirinize. Anlamsız ola ne varsa tıka basa doldurun hayatınızı. Anlamı olan her şeyden uzak durun. Ağır yüklerin altına girip ezmeyin kendinizi. Gücünüzü başa çıkabileceğiniz, sizi yormayacak güçlükler için harcayın. Zor olan her şeyi başınızdan savın. Yardım etmeyin. Yardım edeni eleştirmekten de geri kalmayın. Yardım edilenin aslında yardıma ihtiyacı olmadığını söyleyin. Sen misin dünyanın akıllısı deyin, sen mi kurtaracaksın herkesi. Atmayın o denizyıldızını denize. Tarafınızı belli etmeyin.

Köpekler kötü kötü uluyor dedi, korkuyorum. Korkma dedim, köpekler ulur zaten. Deprem olur diye korkuyorum dedi. Sokağa çıkma yasağı bitti dedim, müsaidiz artık, her şey olabilir. Deme öyle dedi. Full paket aldık bu yıl için dedim. Ben her şeyi bekliyorum.

Eve kısılıp kalmanın iyi taraflarını bir kefesine koyuyorum terazinin, kötü taraflarını diğerine. Sonra elimle savurup itiyorum teraziyi. Kırıp döküyorum. Mutfağa gidip bir kahve alıyorum kendime. Soğuk bir kahve. Suyu ısıtmanın bir anlamı yok, soğuyor eninde sonunda. Hem kahve dediğiniz şey soğuk suda da çözülüyor sıcak suda çözüldüğü gibi. Tadı kötü ama…. Gerçi neyin tadı iyi ki. Cevizli ekmek bile un kokuyor, mısır unu. Ekmeğe kattığım mısır ununun da etkisi var bunda ama konumuz bu değil. Özne cevizken mısırın rol çalmasından bahsediyoruz. Üstelik ortaya saçılmış bir terazinin başında soğuk suyla yapılmış kahvemi yudumlarken.

Sabah ezanı okuyor hoca öğle vakti. Kılmayan ikindinin yatsıdan farkı yok namaz olayında, keza ezan da öyle. Yeter ki gece yarısı ümüğü sıkılmış gibi bağırmasın hocalar. Minareye çık desen çıkmaz, başı döner. Zaten götü de değirmen taşı kadar olmuş yatmaktan. Minareye çıkmadan hoparlörden okunan hiçbir şeyi sevmiyorum. Öğle üzeri sabah ezanı okunurken sokakta şarkı söyleyen fırıncıyı da sevmiyorum. Ulan deyyus kaset olayları bitti artık. Ünlü olmak istiyorsan çek videonu youtube'a at. Niye beynimizin ırzına geçersin bu dar zamanda. İki üç kişi alkışlıyor diye İbrahim Tatlıses sanıyorsun kendini ama onun bile küfredeni seveninden on kat fazla idi. Sen hatırlamazsın tabi. Ağzındaki süt kokusu buram buram geliyor. O pantolonun paçasını da uzat. Rizeli fırıncısın sen; nargile kafe müdavimi, podyum kaçkını zibidiler gibi dolaşma ortalıkta. Ayrıca senin sokağa çıkma iznin nerede? Her ekmek yapan sokağa çıkarsa evlerde insan kalmaz. Bir yolunu bulup evden çıkmak lazım!

Yat, kalk, yemek ye, yine yat, yine kalk, yine yemek ye. Hayatımız yemek yemekten ibaret sanki. Ne yaparsan yap ya da ne yapmaya çalışırsan çalış hayatının merkezinde mutfak var. Düne kadar açık büfe kahvaltı fotoğrafları paylaşan kadınlar artık kuru ekmek fotoğrafıyla prim yapmaya çalışıyor. Ama o iş yaş söyleyeyim size. Ben bile yaptım, cevizli hem de. Mısır kokuyor ama konumuz bu değil. Konumuz mini mini birler. İkiler ve üçler de var. Hatta dörtler, beşler diye devam edip gider bu. Kırk çocuğa aynı anda göz kulak olan, yetmezmiş gibi bir de ders anlatmak zorunda kalan öğretmenler üç ay tatil yapıyordu ya hani! Bakalım siz iki çocukla girdiğiniz delikten çıkınca kaç ayda kendinize gelebileceksiniz. Sizi canınızdan bezdiren çocuklarınıza bir daha şefkatle sarılıp eskisi gibi canım evladım diyebilecek misiniz!

Kurtarın beni diye video çekip paylaşmış adam. Esir düşmüş karısına evde. Yirmi bin liraya sizi korona olmuşsunuz gibi evinizden alıp sevgilinize bırakırız diyor birileri. Üstelik on dört gün boyunca gel keyfim gel. Sevgiliye de güven olmaz bu devirde. Ya o da kapmışsa mikrobu! Sosyal mesafeyi korumanın mümkün olmadığı bir ortamda son on dört gün ne bok yediği belli olmayan sevgili de mutluluk vadetmiyor insana. Esarete devam diye yazdım videonun altına. Layklamış salak. Kadınların durumu daha da kötü. Evde yan gelip yatan, dakka başı bir şeyler isteyen öküze kim bakmak ister. Ben vazgeçtim, bunu kasaba satacağım dense beş kuruş vereni çıkmayacak bir hayvan türünden bahsediyoruz sonuçta! İşler boka sarıyor her durumda vesselam!

Ya o bizi bitirecek ya da biz onu. Biz derken sela okuyan imamlardan bahsetmiyorum tabi. Bilim adamları, doktorlar bizim konumuz. Sela okuyanları Allah kurtarsın. Ne günahlarını biliyorum da dedikodu olur diye söylemiyorum. Girdiğimiz gibi evden çıkalım diye dua etsinler bize. Ama içlerinden etsinler. Biz de içimizden amin deriz. Yoksa bu günler geride kalıp sokağa çıkmaya başladığımızda huniciler zengin olacak. Biz de haliyle zır deli.

Ağustos ayının başı, dedemin köyünde fındık topluyoruz. Dedem güne erken başlıyor; sabahın beşinde kalkıp demliyor çayını, biz uyanmadan abuskala iniyor. Yemek saatinde bizden önce eve gidip yine demliyor çayını. Akşam da değişmiyor bu, yine erkenci, yine çay. Bir gün yine öğlen bizden önce varmış eve. Yarım saat sonra ara verip biz de gittik ardından. Bahçeye girdiğimizde açık kapıdan yeni, yeni olduğu kadar da eğlenceli bir melodi şenlendirdi kulaklarımızı. Bir kadın sesi, hiç tanımadığımız biri üstelik. Eve girdiğimizde dedemi televizyonun karşısında otururken bulduk.

Sandalyede ters oturmuş bir kadın, askılı mini bir elbise üzerinde. Fonda kırmızı bir şerit… Kadına mı baksam şarkıyı mı dinlesem bilemedim, kadın da sesi kadar güzeldi en az. Ses de kadın kadar güzeldi. Dedem kadına bakıyordu, emindim bundan. Şarkının adı Umrumda Değil, kadın ise Candan Erçetin’di. Yirmi yıldan fazla olmuştur, unutulmayan bazı şeylerin arasında o kare hala. Ne güzel sestin sen, ne güzel kadındın Candan Erçetin.

Şair olacağım ben, böyle böyle şiire başlarım. Üç kafiye bir şiir ediyor sonuçta. Bekarsan serbest ölçüyle de yazabilirsin ama evliysen uyak ve kafiye şart.

Coğrafyam kötüydü benim lisede. Derse de girerdim hâlbuki. Zeki ama tembel tipler vardır ya, ben onlardandım. 30 yaşıma kadar ama. Sonra gördüm gerçeği; aslında tembel olmamın yanında zeki de değilmişim aslında. Bir zaman üzüldüm ama sonra alıştım duruma. Dedim işten eve gidebiliyorum, evden işe de sorun yok. Yeter bana bu kadar zekâ. Hem kafası gereğinden fazla çalışanların hepsi başkalarını da yönetmeye çalışıyor. Benim derdim kendimle. Dedim Burak sen iyi yoldasın, hadi eve git.

Akıl desen hiç olmadı. Olduğunu da zannetmedim üstelik.  O konuda yanılgım yok. Kısmet olmadı şubesini açmak. Açsam da iş yapmazdı zaten. Çok akıllı insanlar var çevremde. Sapında adanalı kebapçı, solunda Urfalı. Yetmezmiş gibi karşında da Antepli dükkân açmış. Sen nerelisin? Trabzonlu. Kebap mı satıyorsun cidden? Ben kebap diye yazdım menüye ama müşteriler benimle aynı fikirde değil sanırım. Müşteriler nerede? Dedim ya aynı fikirde değiliz, gelen giden yok henüz. Diyeceğim o ki akıl dükkânı açmak ticari açıdan da akıllıca olmazdı benim için. Kebabı Adanalının yerinde yiyeceksin, aklı da bende aramayacaksın.

Bi balıkçı açtım, eşek yüküyle para batırdım. Üstelik balık yapmayı da biliyordum. Kapadım dükkânı sonra. Ben açık dükkânlarda para harcamayı seviyorum. Dükkân açıp insanların para harcamasını beklemek çok keyifli değil. Arkadaş yanına da arkadaşlarını alıp gelmişti bir gün. Dört kadın… Konu nerden açıldıysa kadınlardan biri benim bir daha buraya gelmem için burayı ban sevdirmeniz lazım gibi bir şey söyledi. Senin burayı sevmen için önce benim seni sevmem lazım dedim. Ki açık konuşmak gerekirse benim gözüm hiç tutmamıştı kadını. Evde yaptığı en iyi yemeğin on katı güzel balık yapmışım ona. Ama o hala benim sevmem gerek diyor. Defol git ablacığım. Ticaret yapmak için açmadım ben burayı, benim işim zevk. Gülüştük sohbetin sonunda. Bi o kadın gülmedi, bi daha da gelmedi zaten. Ben de kapadım dükkânı sonra. Ama konunun o gudubet kadınla ilgisi yok. Ticaret benim işim değil. Ben gönül adamıyım. Sohbet varsa gelirim, iş varsa başka kapıya lütfen.

İnsanların dünyaya geliş amaçları vardır. Benim geliş amacım ne bilmiyorum ama bildiğim bir şey var ki çalışmak için burada değilim. Aklımı kullanmak için hiç gelmedim, zira yok bende. Zekâ desen göz boyamaca hep. Olmayan bir şeyi satıyorum. Zeki olmayan insanlara süslü cümleler kurup zeki numarası yapıyorum. Hakkımı yemeyin, bu işte fena sayılmam. Yiyor onlar zaten; hakkımı değil ama, numaramı.

Paylaştığım şiirlerden birine bir kadın yorum yazmış; tanıdık geldi diye. Daha önce yayınlamışımdır diye cevap yazdım. Yok dedi, başka birisinin şiirine benziyor. Zannetmem dedim, şiiri çalınacak kadar iyi bir şair değilim ben. Güldü kadın, zekice bir espri yaptığımı sandı ama ben ciddiydim. O şiiri okuyun o zaman, bu dükkân her müşteriye açık değil de diyebilirdim ama iyi bir insan olmaya çalışıyorum bir süredir. Olmuyor ama deniyorum yine de!

Değişmek için hem zekâ hem de akıl gerek. Ben de ikisi de yok. Otuz yaşında olsam değiştim zannedebilirdim. Çünkü zekiydim. Zeki adamlar akıllı da olurdu. Sorgusuz kabulümdü bu. Değiştim sanıp yine aynı adam olabilirdim ama hiç gerek duymadım. Çünkü gerek yoktu. Hem zor iş değişmek. İlk nerde mutlu olduysan oraya dönersin yüzünü hep demiş adamın biri. Yüzünü nereye döneceğin belliyse sağa sola sapmanın ne anlamı var. Kaderciyim ben.

Saçmalarım bazen. Dalarım bir kalabalığın içine, bir dolu cümle kurarım. Karşımdakiler keyifle dinlerler ama ne söylediğim konusunda fikirleri yoktur. Keyif almasalar da girmezler araya. Çünkü bilirler başlarına geleceği. Bulaşmanın gereği yoktur. Konuşup konuşup gider nasılsa. İşin doğrusu şu ki her saçmalığın bir mantığı, dengesi vardır. Başkalarının bunu anlamasına gerek duymam pek. Gerçi ben duysam da onlar duymaz beni. Her söylediğim duyulur olmuyor çünkü. Sen bunu anlaşılır olarak da yorumlayabilirsin. Misal ben senin ayakkabılarının güzel olduğunu belirtirken sen benim ayak fetişisti olduğumu düşüne bilirsin. Çükü hiçbir akıllı insan tepeden aşağıya freni olmayan bir bisikleti tanımadığı birisinin üzerine sürmez. Hadi sürdü diyelim ayakkabıların güzelmiş demez. Konunun ayakkabıyla hiçbir ilgisi yoktur görünürde. Ama akılda kalan ayakkabıdır. Olmayan akılda kalacak bir şeydir ayakkabı. Lacivert ve kırmızı şeritlerin de etkisini küçümsememek lazım.

Migros iyidir alışveriş için. Sahilde yürümek yasak ama Migros’a gidiyorum dersen kimse karışmaz sana. Sabahın yedisinde git sıraya gir. Polonez sucuklarda bir alana bir bedava var. Başka markadan üç tane alsan daha ucuza gelir gerçi ama konumuz bu değil. Konumuz otuzundan sonra zeki olmadığını anlayan akılsız bir adamın freni olmayan bisikletle yokuş aşağı yaşadıkları. Bir an önce düşmek gerekir bazı yerlerde, çünkü hızını aldıktan sonra düşünce canın acır. Bisikletten yani! Siz siz olun freni olmayan bisiklete binmeyin.