EKSİLDİM BEN - 1.12.2019

On on beş sayfaydım topu topu zaten; ne arttım ne eksildim, ne sustum ne söylendim. Yaz dedi içim yazdım. Sil dedi sildim. Yazdıklarım bana dert oldu, sildiklerimi umursamadı kimse. Anlatmak isterdim sana uzun uzun ama ömrüm yetmez. Yetse de can sıkar zaten.

Kim dinlemek ister balkabağına dönüşen arabanın hikâyesini artık, geride kalan ayakkabıyı, sahibini ayakkabının... Çocuk değildik, büyüdük önce isteyerek, sonra istemeden. Dönülmez artık geri. Çok uzaklaştık kıyıdan. Kimimiz öğrendi yüzmeyi, kimimiz derin sulara bırakıp kendini yok oldu. Kimimiz direndi akıntıya, kimimiz teslim oldu; hem yaşadı, hem öldü.

Şimdi bir kötülüktür almış başını gidiyor; baş dediğin baştan çıkmış, yoldan çıkmış baş dediğin. Gel de dön bu saatten sonra dönebilirsen. Hayallerine dön, gece uyumadan önce annenin sesinden dinlediğin masallarına dön. Kapat gözlerini her şeye rağmen. Görmezden gel kötü olan ne varsa. Sevmediğin seslere tıka kulaklarını, pembeye alıştır gözlerini ve yeşile. Beyaz kasımpatı koksun her yer, beyaz bir elbise giy üstüne, çıplak ayaklarınla bas toprağa. Bir ümit iyiye dair, bir heves her şeye rağmen…

Biliyorum, düşünmeden konuşuyorum hep. Sussam umursamıyor kimse, unutuyorum. Kendimi unutuyorum, seni unutuyorum. Gök gürlüyor önce, ardından yağmur yağıyor. Çağırıyor beni sokaklar, çıkıyorum. Sen yoksun ya ben hep boşa ıslanıyorum. Dert oluyor akıp giden su, konuşacak onca şey varken sus diyorsun, susuyorum.

Eksildim ben; satır satır tükendim, cümle cümle eksildim. Sen kalmak isterken sensiz kaldım. Yoklukla terbiye ettiğim ruhumu, yandım. Kolayıma geliyordu inanmak; kandım. Sen sandım, sen değilmişsin oysa.