Bahar yüzünü gösterdi, toprağa düşen cemre ısıttı tohumları, fideler baş verdi güneşe doğru. Çıkardık parkalarımızı paltolarımızı,  artık sırtımızda mevsimlik montlarımız var. Güneş 3-4 gündür iyi davranıyor içimizi ısıtıyor.

     Dün gece geç yattım, tarzım olmamasına rağmen Stephen King’in The Stand isimli dört bölümlük korku filmini seyrettim. Çok iyi değildi ama yine de katlandım. Değişen bir şey yok hala hoşlanmıyorum korku türünden, itici geliyor bana. Korkutmuyor ve ürkütmüyor, gördüğüm tek şey iğrenç yaratıklar. Ki son zamanlardaki tam anlamıyla iğrenç filmlerde daha da beteri var. Birbirinin kolunu bacağını kesen sapık ruhlu iki bacaklı canlılar. Ve çok güzel yapımlarmış gibi ekranın başına geçip o filmleri seyreden aptallar.

     Sabah iki kez çaldı saat. Uyandığımda işe gitmek için 20 dakikam vardı. Apar topar hazırlanıp evden dışarı attım kendimi. Güneşli olsa da hava rüzgâr hafiften üşütüyordu. Gözlerime soğuk vurdu, yaş süzüldü birkaç damla, kızardılar. Okula vardığımda kimse derse girmemişti. Yüzümü yıkadım, bir çay aldım kendime.

     12. sınıflara demokrasi dersim varmış, konu anlatımı vermiştim. Genelde derste gevezelik yapar nutuk atarım çocuklara sanki çok ihtiyaçları varmış gibi. Ama bu kez oturdum sadece, onları dinledim, ders anlatışlarını seyrettim.

     Üç saatti dersim ki ikinci ve üçüncü saat basketbol maçında saha komiseriydim; güvenlikten sorumlu koca kafa.

     Dershanede bir grubum var kadınlardan oluşan. Hepsi iyi öğrenciler ama nedense inadına tembeller. Haftaya sınav var ama hala Windows2un işletim sistemi olduğunu bilmeyen var aralarında. Derslerine girdiğimde kendimden geçiyorum, uykum geliyor. Ölü toprağı serpilmiş sanki sınıfın üzerine. Üstelik sene başından beri aşamadım bu olayı. Sanırım o kadar da mükemmel değilim.

     Dershane çıkışı Maltepe’ye geçtik. Üniversite yıllarında iskender yediğimiz bir yer vardı, nostalji yapıp orada karnımızı doyurduk. Sonra sahile inip çay içtik denize karşı. Güzel yer Maltepe, belki seneye oraya taşınırım. Hatta kiralık bir evin fiyatını sordum telefonla. 650 TL imiş. O kadar da çok değil. Medeniyete yakın olmaya değer.

     Nasıl bir akıllı varlıktır ki insan aklının hakkını vermemek konusunda sınırlarını bu kadar zorlar. Nasıl bir varlıktır ki insan küçüklüğünü görmezden gelip haddini bu kadar aşabilir haksız olduğunu aklının ucundan bile geçirmeden.

     Sabah her zamanki gibi okul yolunu tuttum. Uyandığımda saat sekiz buçuktu, dolmuşta Volkan ile karşılaştık. Sekizde de kalksak, sekiz buçukta da kalksak okula aynı saatte gidiyormuşuz, tuhaf şey.

     Olaylı bir basketbol maçı finali yaşadı bugün okulumuz. Maç yarıda kaldı, abuk subuk cümleler havada uçuştu, öğrenci mahalle serserisi oldu, öğretmen insanlıktan çıktı. Hak ettiğini yaşadı daha kötüsünü hak eden toplum. Ben de nasibimi aldım kötü olan her şeyden, yaşadım ve yaşattım. Bir öğrenciyi disipline verdim sonuç olarak.

     Okul çıkışı Pendiğe indim, balıkçım aramıştı, taze hamsi var diye. 10 adet yarım kiloluk kestirip temizlettim ve derin dondurucuma attım. Yaz gelince hamsiyle dostluğumuz sürsün diye.

     Nedendir bilmem bugün yazasım geldi, bir dolu satır karaladım, bir dolu bir şeyler yazdım. Dün kitap yazmaya karar verdim. Web sayfamda yazdıklarımı kitapta toplayacağım bir terslik olmazsa. 20011 yılında bir kitabım olacak.

     Yarın sınav var, açık öğretim sınavı. 2 gün görevliyim ama yarın akşam saat 5 de Ziya’nın nikâhı var Küçükçekmece’de ve benim gitmem gerekiyor. Umarım bir terslik çıkmaz.

    Yatak keyfi ne güzel bir şey. Malak gibi yatmak upuzun, saatlerce kalkmamak, dile kolay 15 saat. Dün uyudum eve gittikten sonra, hiçbir şeyi umursamadan, kendime iş çıkarmadan, çalan telefonlara kulak asmadan.
     Dün güzel bir okul günü geçirdim son 2 aya oranla. Geçen hafta it oğlu it deyip hakaret ettiğim öğrencimden özür diledim, Yusuf’u hiç hırpalamadım, sınav yaptığım sınıflarda sorun yaşamadım, laboratuarımda abuk subuk bir şeyle karşılaşmadım.
     Okul çıkışı koştura koştura eve gittim. Yemekte çorba, kalamar, patates kızartması, köfte, bezelye yemeği ve salata vardı. Biliyorum birbiriyle alakası olmayan şeyler. Ama nasılsa midemde karışacaklar. O yüzden çok ta önemli değil.
     Yemekten sonra Avrupa Yakası’nı seyrettim internetten. O bitti ben bittim, vurdum kafayı uyudum. Sabah 8 idi uyandığımda. Bir rahatlamışım ki değmeyin keyfime.
     Şimdi dersteyim, 10SOSC sınıfına uygulama sınavı yapacağım. Hadi bana kolay gelsin.

     Şu yaz gelse de kemiklerimiz ısınsa diyordu Taner dün, şu yaz gelse de tatile çıksak, öğrencileri görmek zorunda kalmasak diyorum ben de.
     Dün güneşliydi hava kısmen de olsa, ders aralarında bahçeye çıktık. Ama aynı bahçede bir dolu insanı görmek zorunda kalmak güneşe gölge düşürmedi diyemem açık sözlü olmam gerekirse. Meleklerimle vakit geçirdim biraz, büyüyorlar her geçen gün,  attıkları her adım hayata biraz daga katıyor onları. Seyretmek güzel.
     Abimler geldi dün, atlamış Kadıköy’den arabaya gelmişler. 2-3 saatliğine geçiyordum uğradım muhabbeti. 3-5 yıl önce olsaydı keyfim kaçardı. Sanırım taşlaşma her bölgede kendini gösteriyor. Umurumda olmadı hiç, oysa o abim, biricik abim, birbirimiz için yapmayacağımız şey olmayan! Abim. Lazanya güzel olmuş vesselam, değmeyin akşam yemeği keyfime.
     Sedal aradı dün akşam. AÖF sınavında çıkmış sorulardan Karacan’ın bildiklerini tespit edecektik. Sana verdiğim kağıtları getirsene bu akşam dedi. Bu saatten sonra gelemem yarın geleyim dedim. Tamam dedi, zaten yarın sabah deneme var, gelirsen gözetmenlikte yaparsın dedi. Kandırdı beni vesselam, tamam dedim.
Sabah  erkenden kalkıp gittim, oysa yedi günün birinde uyuyabiliyorum o da cumartesi, üstelik misafirim de var. Saat 9 da başlayan sınavdan 1 saat sonra çıkıp evin yolunu tuttum. Önce biraz uyku, sonra kahvaltı, şimdi ise tekrar iş zamanı.  Pendiğe ineceğim para peşine. Ne güzel hayat değil mi. Yaşa yaşa bitmez anasını satayım.

     Dün geceyi kendime ayırdım, yemek yerken film seyrettim, sonra yine film seyrettim, yine film, yine film... Uyuduğumda saat 3 vardı sanırım, uzun süredir aynı gün 2 film birden seyretmemiştim. Geçmişi yad ettim anlayacağınız.
     Uyuyakalmışım, uyandığımda sabaha yakındı, kalkıp yatağıma gittim, güzel yatağıma, sıcak yatağıma. Ve saat kalkma vaktidir diye çalana kadar da uyudum horul horul. Malum bugün dershane günü, banyo edip attım kendimi soğuk sokağa. Bere almalıymışım dedim dövünerek, saçsız kafa üşüdü soğuk rüzgarda. Sorsalar bahar geldi der herkes. Baharda kellesi üşür mü insanın, üşüyor işte.
Dün kimsecikler yoktu derste, bugün de aynısı olur diye umuyordum, yanılmışım.  Bir dolu öğrenci vardı, oysa pazar sabahı beni dinlemenin hiçbir çekiciliği yok fikrimce. Bana bile sorsalar kendimi dinlemektense uyumayı tercih ederim. Madem gelmiş “sevgili öğrencilerim” 2 ünite birden anlattım.
      Evdeyim şimdi, 4 hamburger yuvarladım az önce, biraz da çiğ köfte. Bu satırları yazarken kahve yapmak  için su ocağın üstüne koyduğum çaydanlığı da yaktığımı söylemeden geçmeyeceğim. Varlıklarının hiçbir değeri olmayan fener ve galatanın maçını seyretmeye dalmışım. Ki dikkat ederseniz baş harfleri küçük, ekleri de ayırmadan yazdım. Bilmem anlatabildim mi. Emre ile Sabri adında iki değersiz varlık kapışıp duruyor sahada, çok zevksiz görüntüler. Acaba biliyor mudurlar ne kadar itici göründüklerini, sokaktaki serseriden farkları olmadıklarını. Hiç zannetmiyorum.

     Sabancı Öğretmenevi’ne gitmek gibi bir düşüncemiz vardı 1 yıldır. Çok güzel bir mekân, boğaza sıfır, üstelik ucuz da, çevresindeki işletmelerin yarısı kadar ancak fiyatları. Bir büyük rakı 50TL mesela. Ki markette bile 30-40TL civarı yanılmıyorsam. Tavsiye ederim.
     Kendime gelmeye başladım yeni yeni, hayatın içine girmiyordum birkaç aydır. Artık bir şeyler kıpırdanıyor, cemre’mi düştü ne bana da.
     Yapı Kredi bankasını sevmedim arkadaş. Bu ay maaş ödemelerimiz Yapı Kredi Bankası’na geçti. Havale başına 2,5 TL alıyor uyanıklar. Paramı çekip Denizbank’a yatırdım. Ki Denizbankı´da sevmem ama her havale için 2,5 TL bayılamam üçkâğıtçı bir bankaya. Salağız tamam ama o kadar da üzerimize gelmeye gerek yok. Salaklığın da bir sınırı var, en azından benim için.
     Aydos Tenis Kulübü’nün web sitesini tamamlamaya karar verdim, biraz çalıştım üzerinde bu gece, yarım kalan bir dolu işimden biriydi. Bu hafta bitireceğim ama söz.
     Hafta sonu Ümit’e gideceğim, annesi gelmiş. Boş ta gitmeyeceğim giderken, okuyorsa hazırlığını yapsın ümit’in annesi, 1kg kıyma alıp içli köfte yaptıracağım kötü günlerde kullanmak üzere derin dondurucumda depolamak için.
     Yıllar önce İzmit’te yaşarken bir berberim vardı, Gıyaseddin Abi. Tanıdığım ilk Muşluydu. Üniversitenin 1. Sınıfında iken çalıştığım elektrikçi sayesinde tanışmıştık. Yeni ev yaptırıyordu Gölcük yolu üzerinde. Elektrik tesisatını biz almıştık. Bir keresinde yemek yaptırmıştı bize, Muş usulü içli köfte. Yediğim ilk ve en güzel içli köfteydi.  Temmuz 99 depreminde yıkıldı o ev, karısı ve yanlış hatırlamıyorsam 4-5 tane de çocuğu göçük altında can verdi. Bir çocuğu ve kendisi kurtulmuştu. İçli köfteden konu açılınca hep Gıyaseddin Abi gelir aklıma; tanıdığım ilk Muşlu ve yediğim en güzel içli köftenin aşçısı.
     Bu arada antlaşma değil anlaşma olacakmış, bir de Mevla yazmışım mebla yerine, uyardı koca kafalı bir arkadaşım, eski öğrencim. Teşekkürler.